dinsdag 12 augustus 2008

In het harnas

Cameraman Stan Storimans is omgekomen. Gedood door een Russische aanval bij de stad Gori in Georgie. Om niets - om de machtsdrang van een oud-president die niets is zonder scepter en via een corrupte constructie als fake-premier de scepter nog altijd zwaait. Dat kan, in deze wereld. Die kort na de aanval zegt dat het doel bereikt is. Ik voel niets dan haat voor alle tsaren, despoten, leiders voor het leven en tirannen van deze wereld. Macht is van alle tijden, en de gewone mens is er altijd voor gestorven. Stan is de ontelbaarste.

Stan laat zijn vrouw en twee kinderen achter. Amber, zijn dochter, en Tim, zijn zoon. Voor wie hij leefde. Ze zijn rond de 10 en 8. Of papa nu echt nooit meer thuiskomt. Nee. Weet je dat zeker. Ja.

Ook over 10 jaar, wanneer ze gaan studeren, en over 20 jaar, wanneer ze een gezin beginnen, hebben ze geen vader meer. Na vandaag hebben ze nooit meer een vader die ze steunt, raad geeft, troost, kust. Dat duurt langer dan de leeftijd waarop je je vader verliest.

Hij leefde voor zijn gezin, en voor zijn werk. Alles op 200 kilometer per uur, zoals Bart Hettema in zijn eerbetoon op RTL Nieuws vanavond zei. Lieve, lieve Stan. Rare Stan. Kleine bundel spieren, stierennek, sterke schouders, grote bek, Brabantse tong, minnaar van flauwe grappen waar je geen genoeg van krijgt, ook niet bij de 100e keer Varkensgeluiden, 1000 procent passie, altijd uit op het shot dat alles zegt, lief, hard, mannelijk: 85 kilo gespierde passie met een gouden hartje.

Stan 'Steadycam' Storimans was de cameraman op mijn trip naar Sri Lanka voor RTLNieuws, 2 dagen na de Tsunami. Terwijl wij drie (verslaggever Betty Glas, Stan en ik) over de getroffen kustweg reden (heen, weer, heen, weer) met tentjes in plaats van huizen, honderden ontheemden lopend langs de kant - kwamen er uit de achterbank steevast geluiden alla: Attentie! Buurtpreventie! Of weer die varkensgeluiden als we door moslimgebieden reden. Of, bij een mooi Singalees meggeltje: 'oe smoeltje vol met pielepap, even aftikken op de kin'. Of: 'goejedagschotel!'

Stan wilde, als het dan toch moest, sterven in het harnas. Hij wist dat het kon gebeuren. Dan maar zo. Jeroen Akkermans was erbij. Hij hield Stan vast, zittend in de achterruimte van een bestelwagen. In het harnas.

Lieve Lieve Stan. Ik ga je zo missen. Ik denk aan Marjolein, Amber en Tim. En aan jou - ik zal je nooit vergeten. En ik zie op tegen al die momenten die me aan je doen denken.

Rust in vrede. De wereld kan vrede niet aan, maar jij hebt hem nu. Dat hoop ik. Maak een paar goede shots, want de kijker wil weten hoe het er daar is.

Condoleance voor Stan

1 opmerking:

Christel zei

Hi Irene, Ik hoor net dat Stan op de begraafplaats begraven wordt waar mijn moeder ook ligt. Kleine wereld he...?