maandag 29 maart 2010

Tweet-tweet-tweet

Dat zei ik vroeger tegen mijn vriend als ik niet wist waar het over ging. 'Tweet-tweet-tweet', dan wist ik wat hij bedoelde: zijn oren suisden van zoveel onzin of domheid. Dan ging het ons kortom boven het hoofd. Precies daar waar de vogeltjes fluiten. Zoals bij de stripfiguur die net op zijn kop is gemept.

Tweet tweet tweet, Twitter laat mij niet toe, ik ben al drie uur bezig mijn profiel aan te passen zodat het niet liegt. 'Too many tweets', piept en kraakt Twitter zelf. De servers zijn niet berekend op het succes; de wereld gaat ten onder aan gekwetter.

Au-au-au ook bij Pauw en Witteman, waarvan ik bij het begintune zojuist de hashtag intypte (dat kan Twitter nog wel aan) #PW en raad eens: Pauw had nog niet geopend en hup, daar kwamen de speculatie-tweets al: wat is er met Witteman? Een halve minuut later weten de Twitteraars dat hij geopereerd is, vraagt men zich af wat hij heeft en wordt er gesuggereerd dat het misschien 'best fijn is, een paar weken zonder de kritische Witteman'. En weer een halve minuut later vindt iemand de langsrijdende ambulance op de Plantage Middenweg 'ironisch'.

Speculatie-tweets. Vraag me af hoe lang het duurt voordat NRC Next over het fenomeen rapporteert. Iedereen heeft zijn mond vol van de nieuwe social media, en je ontkomt er bijna niet aan, maar de ervaring leert: als je de mens zijn gang laat gaan wordt het toch vaak Tweets over Niets. Voorbeeldje:



Ach ja.