Feestje

Op TV zie ik nu Will Smith, een oude held van me. Er komt geen einde aan hoe leuk ik hem vind. Is vast niet hip, maar I don't care. Will is gaaf. Hij treedt op voor Nelson Mandela, op het 46664-concert in Londen. En door het feestje dat daar plaatsvindt moet ik denken aan feestjes in het algemeen - en de feestjes die eraan zitten te komen. Dat zijn leuke dingen voor de mensen!





De gelijknamige langspeelplaat is toevallig te koop maar dat terzijde.








Van Wim Sonneveld is het maar een kleine stap naar mijn goede vriend Jan Ad, die dit weekend een groot feest geeft voor zijn 50e verjaardag. Jan Ad speelde ooit met zijn theatergezelschap Toetssteen een fantastische Wim Sonneveld. De beste die ik ooit gezien heb. Ben er twee keer naar toe geweest en zou morgen weer gaan als het kon - ware het niet dat ik naar Jan Ads feestje ga.

Nog meer feestjes op de rol: aanstaande donderdag naar Massive Attack in Westerpark. Zo'n beetje iedereen uit mijn vriendenkring die ervan houdt, is erbij. Dat wordt gruwelijk. En, alsof het niets is: Goldfrapp in het voorprogramma. Tssss. Imagine my luck.

En over nog geen maand zit ik in Reggio Calabria, waar het ook weer elke nacht feest is op het strand. Zes strandtenten aaneengesloten naast elkaar, met steengoede muziek, duizenden feestende jonge mensen met blote voetjes in het zand, cocktails 'a non finire', en een rookverbod dat heel goed werkt omdat het op het strand lastig handhaven is. Supersfeer, iedereen vindt elkaar leuk en aardig en je loopt al tegen een praatje aan zodra je je omdraait of lief lacht. Fedde LeGrand is heer en meester, net als de zonnebril midden in de nacht, de witte herenpantalon en de glittertasjes van de veel te jonge meisjes. Je kan onderuit in de Thaise wit leren banken in de Buddha-hoek, dansen in het zand of met je Caipirinha naar de sterren kijken, liggend op een van de strandbedjes.

Over en uit

Over en uit, het EK. Er was niet veel aan te doen. Ik vraag me af hoe lang het duurt voordat winkels hun etalage ontdaan hebben van oranje, rood wit blauw. En hoe lang de vlaggetjes nog blijven wapperen bij cafe's en op auto's. Van het WK in 2006 weet ik nog dat de slingers met plastic oranje-driehoekjes maar niet wilden verweren, in bomen en aan lantaarnpalen.

Ik ben nu dan maar voor Duitsland.
En als zij niet doorgaan, voor Turkije.
En als zij het niet redden, voor Spanje.
En als zij sneuvelen, dan Rusland.

Wel jammer van al die leuke SportZomer-avonden.
Moet ik opeens weer iets gaan 'doen'. Lezen, praten, borduren. Shit.

'A bun to bite'

Van Andreas kreeg ik deze YouTube doorgestuurd. Iemand heeft de tekst van een Indiaase videoclip in het Engels ondertiteld. Heel handig, want nu begrijp ik eindelijk waar ze over zingen. Wat mensen uit India beweegt was me eerder niet duidelijk, bij al die schitterende Bollywood-producties: ik zag de mooie heupwiegende meisjes met voile sjaals en bebaarde of besnorde mannen in nogal achterhaalde choreografieen om elkaar heen dansen. Maar wat was het verhaal? Kregen ze elkaar nu wel of niet? Welke boze oom zat er tussen? Het zag er allemaal heel zoet en preuts en ouderwets uit, en dat was ook mijn vooroordeel: al onze IT mag dan ge-outsourced zijn naar India, en de iPhone doet het er vast heel goed, en binnenkort krijgen we stroom van Tata, maar in cultureel opzicht loopt India een beetje achter.

Maar dat is onzin, weet ik nu, door deze ondertitelde clip. Indiers hebben een ver geevolueerd en diep poetisch innerlijk leven. Wist ik veel.

Zo zie je maar weer dat muziek bruggen kan slaan. Elkaars cultuur leren kennen is niet onbelangrijk, in een globaliserende en polariserende wereld.

Mooiste spelersvrouw van het EK

Wer is die schönste Spielerfrau bei der EM?
Zo'n diepteonderzoek kun je aan de Duitse kwaliteitskrant Bild wel overlaten.
Gute Nachrichten: die beker is alvast voor Rafael. Zijn Sylvie staat hoog bovenaan.


Ik vind Sylvie, klassevrouw, ook verreweg de mooiste. Kijk eens hoe naturel, die lach! Bijna net zo echt als toen, die traan.

(Waarom is er trouwens nog geen Panini-boek met spelersvrouwen?)

De Duitse stemmers kozen overigens chauvinistisch vaak voor Deutsche Damen in de lijst schönste Spielerfrauen. De Europese gedachte zit er nog niet echt lekker in.

Vooroordelen zijn er om te testen, en dat heb ik gedaan:
*Voetbalvrouwen zijn gold diggers.
Mwah, zou kunnen. Al zitten er wel een of twee leukerdjes tussen die misschien zelf ook een bloeiende carriere hebben. MAAR! Dat ze van het salaris van hun man houden, wil niet zeggen dat ze niet van hun man houden. Dat vergeten de mensen wel eens.

*Voetbalvrouwen zijn niet meer dan modepoppetjes, mooie buitenkantjes.
Helaas, dat lijkt in de meeste gevallen wel te kloppen. Zelfs de clichee-haarkleur blond overheerst, al dan niet met behulp van de kapper. Qua zonnebrillen, kleding en props klopt het plaatje ook keurig. Ik kan geen van de dames betrappen op een doordeweeks kloffie met het haar in een staart. Sommigen hebben zelfs de borsten even in de display gezet, die heb je tenslotte ook niet voor niets (gekocht). Aan de andere kant: vrouwen die dit soort dingen zeggen zijn jaloers, zo laat ik mij vaak vertellen door mensen die het weten kunnen. Mannen.

Toch ben ik niet teleurgesteld door de lijst, want ik heb ook een bewijs van echte liefde gevonden. Liefde overwint alles, ook leeftijdsverschil. Dat besefte ik toen ik zag dat Zlatan is getrouwd met de oma van Marco Borsato.

Vakansjie!

Werk is maar een lastige hindernis tussen je vakanties, tenslotte, en daarom alvast even een vrij anoniem voorproefje van hoe je dan zit, met je voeten bijna in zee, vrolijk babbelende Italianen naast je en de bar op wink-afstand.



Maar tussen de vakanties door tref je het ook wel eens, met een hele leuke baan. Zoals bij De Nieuwste Show. Zie hier de ochtendvergadering op de dag van de laatste uitzending. Zeer geinspireerd, en Patrick stelt voor dat we de geplande gast afbellen (niet sexy genoeg). Hij heeft wel een reeel idee wie we kunnen vragen.

House of Cards

Dit weekend ben ik samen met mijn vriend in een voor mij nieuwe serie gedoken. House of Cards van de BBC, een politieke thriller van de BBC uit de jaren '90. Zoals zo vaak met dit soort DVD's: je raakt instant verslaafd en kan niet stoppen. Serie 1 en 2 (2x4 afleveringen van een uur) hebben we verslonden, plus twee afleveringen van serie 2.

We volgen Francis Urquhart. In het begin is hij de 'Chief Whip' (hoofd zweep) van regeringspartij de Tories. In serie 1 schopt hij het middels allerlei vuige truken tot PM van Groot-Brittannie; in serie 2 levert hij strijd met de koning. Een charmante machtswellusteling die alles en iedereen om hem heen gebruikt om aan de macht te blijven. Moord, bedrog, smeercampagnes, chantage, affaires - niets gaat hem te ver. Maar wel steeds met Britse etikette.

Meest briljante uitspraak, verworden tot motto van de serie:
'You might very well think that. I couldn't possibly comment.'

Ook mooi:
'Mrs Harding. I should very much like to plunder your brain.'
Mrs Harding wordt zijn politiek adviseur, en hij plunder wel meer dan alleen haar brein.

Over een saaie man waar je als vrouw niet veel aan hebt:
'He's like an antiqueshop. Full of crap and always closed.'

Een absolute aanrader. Qua beleving en genot past ie in mijn rijtje van The Sopranos en Nip/Tuck.

Daar was ik weer...

Ik was al eens begonnen, met bloggen, maar ik ben er weer mee gestopt. Geen tijd, geen inspiratie. Ik ga het weer proberen, omdat ik ook wil kunnen wat Christel allemaal kan. Onmogelijk hoge lat, dat weet ik, maar alleen al dat muziekhoekje... Hoe leuk is DAT!

Ik ga niet veel schrijven, maar wel veel verwijzen. Bijvoorbeeld naar evenementen waar ik ben geweest, die de moeite waard waren. Zoals de lezing van Paul Auster in De Duif in Amsterdam, dinsdag 10 juni.

Het motto van deze maand is: Relax. Een logisch motto voor iemand die voor het eerst sinds jaren en jaren hard werken eindelijk eens Koos Werkloos is. Zie de video van de repetitie van Lola Kite, de huisband van Made in the Eighties - het NPS-programma waar ik tot en met 4 juni aan heb gewerkt.