zaterdag 9 mei 2009

Films

Ik kijk de laatste jaren veel te weinig films. Ik weet het en toch doe ik er niets aan. Het is een van die rare dingen die ik van mezelf niet begrijp. Terwijl film kijken toch een van de leukere dingen des levens is. Ik heb inmiddels wel afgeleerd om na een bioscoopbezoek mezelf voor te nemen 'nu toch echt vaker te gaan'. Heeft namelijk geen enkele zin.

Gisteren en eergisteren lag ik ziek met een deken op de bank, en toen heb ik even een kleine inhaalslag gemaakt. Vier films gekeken: Flightplan, Babel, Love actually, en Happy Feet voor de tweede keer. Misschien is dat wel de reden: dat je eerst invalide plat moet liggen om jezelf toe te staan 2 uur te 'verkwisten'. Alsof je altijd 'iets moet doen'. Lekker calvinistisch!

In die zin had het dus wel nut, om ziek te zijn. Kijk, en zo spin ik het lekker om, dat ziek-zijn, naar iets wat toch zin had.



Babel wilde ik graag zien toen hij uitkwam, maar het is er toen nooit van gekomen. Misschien omdat iedereen het er destijds over had. Ik vond hem verrassend, veel minder Amerikaans-commercieel dan ik dacht. Ik wist niet dat er meerdere verhalen door elkaar heen werden verteld. Vooral het deel over de Mexicaanse nanny was zeer aangrijpend. Mooi concept, hoe het leven totaal uit de hand kan lopen als je wat nieuwe ingredienten toevoegt aan het dagelijkse. Hoe onveilig het gewoonlijk veilige kan blijken. Hoe dichtbij de afgrond is waar we elke dag langslopen.

Flightplan leek me op de DVD-hoes afgaande niet zo'n must. Ook die was veel beter dan ik had gedacht. Jody Foster speelt een moeder die haar dochter kwijtraakt tijdens een vlucht. Een spannende zoektocht volgt, waarbij je geen idee hebt wat er aan de hand is. Terrorisme? Is ze gek geworden?



Het lekkerste van films vind ik dat je twee uur lang totaal opgaat in het verhaal. Twee uur lang niet zelf hoeven denken. Gevoed worden. Iets voelen. Iets meemaken dat je anders nooit zou meemaken, ergens zijn waar je niet eerder bent geweest. Dat je geest vermaakt wordt zonder dat je zelf iets hoeft te doen. Er zelf even niet zijn.



Love Actually was weer zo'n echte Colin Firth & Hugh Grant-film. Maar als je dat vantevoren weet is het niet erg. Het was een mooie soort Let's Make Another 4 Weddings & a Funeral en Bridget Jones, want die werkten zo goed. En inderdaad, het werkt weer heel goed. Een heerlijke zoetsappige film. Hugh Grant is fantastisch als ongetrouwde premier op Downing Street, en Colin Firth gun je zo'n meisje toch. Ik vind Firth al geweldig sinds Dutch Girls, een ernstig grappige TV-komedie uit 1985 over Britse hockeyjongens op een weekendje Nederland. 'What's your name?" "Kees." "Kees, as in test case?" Dat laatste wordt gezegd door Timothy Spall, die een geweldige dikke viezerd speelt en vooral tijdens het ontbijt bij het gastgezin nogal uitblinkt. Sylvia Millecam speelde een van de Dutch Girls waar het om draaide.



Dat zegt meteen ook wel veel over films, dat zo'n onbeduidend filmpje dat ik ooit op televisie zag zo'n indruk op me heeft gemaakt dat ik hem na bijna 25 jaar nog helemaal weet. Ik kan me de scenes en zelfs dialogen nog herinneren. Soms zijn films vormend en helpen ze je de wereld leren kennen. Soms zelfs meer dan kranten of school. Waarom is het nog geen verplicht vak op school eigenlijk?

Geen opmerkingen: