Conjunctuur

Het valt me op dat er in het leven van zoveel mensen om me heen ook sprake is van conjunctuur. Een conjunctuur die niet, zoals in de economie, gelijk loopt voor iedereen tegelijk. We hebben allemaal onze eigen grafiek, met pieken en dalen. En nu ik niet in een dal zit zie ik zoveel dalen om me heen.

Er is geen reddingsplan. Je moet zelf zorgen dat je er weer bovenop komt, door kostenbesparingen en investeringen.

Ik ken alle clichees, into each life some rain must fall etcetera. Die ken ik. Van Wordsworth en later van Ella Fitzgerald. Dat weet ik. Maar ik wil niet dat het zo is. Ik zou willen dat er na een dal een soort koffer van geluk op de stoep staat bij diegenen die door het lot hard zijn getroffen. Dat het vanzelf weer goed komt.

Waarom zeg ik dit? Misschien omdat ik net een brief met herinneringen heb geschreven voor Marcel & Sietske's dochters. Zodat ze later weten hoe Marcel was toen hij jong was. Opdat ze alle collectieve herinneringen verzameld in een boek kunnen inzien wanneer ze dat willen. Misschien omdat we gisteren in Kanis & Meiland op een affiche lazen dat de ober van nog geen 50 jaar aan een gescheurde aorta was gestorven, in de zaak. Misschien omdat Menzo's schaatstrainer op de baan in elkaar stortte en stierf. Misschien omdat er zoveel mensen nu werkloos raken en geldzorgen hebben. Misschien omdat ik nog niet eens een idee heb van wat ons allemaal nog te wachten staat.

Maar het komt vooral door Marcel, en Siets, en Isa en Jippie. Ik denk aan ze en het laat me niet los. Jippie en Isa zijn zo vreselijk bijzonder. Zo, zó bijzonder. En ik wil niet dat ze verdrietig zijn. Into each life, etc. - maar dit is teveel regen.


The Rainy Day

Written at the old home in Portland

THE day is cold, and dark, and dreary;
It rains, and the wind is never weary;
The vine still clings to the mouldering wall,
But at every gust the dead leaves fall,
And the day is dark and dreary.

My life is cold, and dark, and dreary;
It rains,and the wind is never weary;
My thoughts still cling to the mouldering past,
But the hopes of youth fall thick in the blast,
And the days are dark and dreary.

Be still, sad heart, and cease repining;
Behind the clouds is the sun still shining;
Thy fate is the common fate of all,
Into each life some rain must fall,
Some days must be dark and dreary.

~Henry Wadsworth Longfellow