Hoop toeters en bellen

Gisteravond was ik met Anne in het Concertgebouw.
Ze had kaartjes voor een concert gedirigeerd door Ivan Fischer.



Bartók - Muziek voor snaarinstrumenten, slagwerk en celesta
Tsjaikovski - Vierde symfonie in f, op. 36

Een hoop toeters en bellen, het was prachtig. Wat een artiesten.
Het was zo'n avond dat je je realiseert dat er best veel mensen zijn die tot onmenselijk moeilijke dingen in staat zijn. Maar goed, wel een leven lang elke dag studeren. En met je contrabas op je rug op de fiets naar de repetitie, in weer en wind. Dat wel. Maar dat maakt het extra knap.

Dit is een stukje uit de vierde van Tjaikovski.

Het was adembenemend. En voor het nodige contrast daarna wat gedronken in een naar vette hap stinkende kroeg met vriendelijke barman. Achter ons kreeg een hond van zijn baas de kipfilet van zijn bord gevoerd. Hij haalde er zijn neus voor op. Ah well.

Buy! Buy! Buy!

Meestal hoor je deze uitroep in relatie tot de aandelenmarkt. Bijvoorbeeld in dat briljante stukje van Bird and Fortune, waar ik al eerder over heb geschreven, en waar ik blijkbaar maar niet over uitgepraat raak - inmiddels is een aantal van hun uitspraken al gaan behoren tot onze dagelijkse portie standaarduitspraken na het avondeten bij de koffie, gezellig.

Zo hebben wij bijvoorbeeld enorm veel plezier in het herhalen van het stukje over Nice Names. Het gaat dan over intransparante beleggingsfondsen met ingewikkelde namen zoals Premium Enhanced Structured Leverage Fund (ofzo).
-You know, their secret is that these funds have really good names.
-Oh you mean they have a good reputation?
-No, no, I mean they just have really good names. The names sound right. Like Enhanced: I like enhanced.
-Yes, enhanced is always very good.

De 'Buy-Buy-Buy!' aangeleunde koopnijd dringt zich in deze tijd vooral op via internet. Ik ben gewend dat ik elke dag wel 3 a 4 overtuigingsmailtjes krijg van een gezellige club links of rechts, voor een weekend weg, een onderzoek, truien van Esprit, zeepjes van de Bodyshop of betrouwbaarheid van de HEMA. Maar nu, in de feestmand (hoezo: feest?) is het echt maal tien. De Esprit mailt me nu ongeveer driemaal daags, alsof het medicatie betreft zonder de welke ik het niet zou overleven.

En weet je wat ze dan doen? Dan schotelen ze mij (of mijn partner) alvast voor wat ik leuk moet vinden. Wat ik moet willen krijgen van mijn partner. Dan kan ik het gebodene & gewenste hem influisteren, maar gemak dient de digitale mensch: ik kan het mailtje ook gewoon even doorsturen! Tsssss. Wat handig.

Ik vind het heel fijn dat al die aanbieders weten wat ik wil. Want zelf heb ik geen idee.

Dit schijn ik te willen, of te moeten willen:


...en dat zijn dan volgens de caption "geschenkenideeen voor haar" - prachtig, internationaal doorgevoerde marketing. Op het hoofdkantoor hebben ze dan Ja gezegd op het 'concept' van het reclamebureau in Londen en dat idee wordt dan 'uitgerold' over Europa, en dan gaat het naar de PR-afdeling om het te laten vertalen en daar zit een Duitser die ook wel eens in Nederland is geweest en dan klinkt 'geschenkenideeen' met het Duits/Nederlandse woordenboek in de hand eigenlijk best aannemelijk. Het is een mooie tijd voor nieuwe woorden, december.

Maar: dit plaatje is dus wat mij 'mij' zou moeten maken. Esprit weet wie ik ben, dat hebben ze door mijn online-aankopen in kaart kunnen brengen. Blijkbaar moet ik die schoentjes, die sjaal, die truien willen. Maar ik wil ze niet. Wat nu? Paniek.

The Forever War

The Forever War is een boek van Dexter Filkins, oorlogscorrespondent bij The New York Times. Het John Adams Instituut, eerder op deze blog al beschreven, had hem uitgenodigd voor een lezing in het West-Indisch Huis.



De meeste auteurs lezen iets voor uit eigen werk, op zo'n avond. Filkins koos ervoor om zijn verhaal te doen aan de hand van foto's die hij maakte in tien jaar War Zone in Afghanistan en Irak. Hij tekende zo een indringend en zeer invoelbaar beeld van oorlogen die ondanks de intensieve verslaggeving toch ver van je af staan.

Ik heb bij RTL Nieuws alle beelden langs zien komen, honderden beeldverhalen gemaakt over Irak en Afghanistan, ik heb boeken gelezen over de corrupte besluitvorming (bv Bush at War van Bob Woodward), over het leven in Afghanistan, ik heb films gezien over Amerikaanse militairen in Irak (onder andere In the Valley of Elijah) en ga zo maar door. Toch bracht dit insider-relaas op deze vakantievideo-avond-achtige manier de realiteit van deze onvoorstelbare werelden wel heel dichtbij.

Over het Waarom van de oorlogen wilde hij het niet hebben. Dat debat is door anderen al uit en te na gevoerd, vond Filkins.

Na zijn voordracht was er een interview geleid door Chris Kijne van de VPRO.

Het was fascinerend, en indrukwekkend. Filkins denkt dat het moeilijk wordt om het kaartenhuis dat zo zorgvuldig is opgebouwd in Irak overeind te houden als de Amerikanen weggaan. Een Amerikaans vertrek over 16 maanden zal lastig worden; Obama heeft een zware klus, en Filkins zou hem daarin niet kunnen adviseren.

Afghanistan/Irak: "It's the Good War Gone Bad & the Bad War Gone Good."

Wat heeft geholpen in Irak is 'the Surge', zeker, maar ook het feit dat de Amerikanen veel insurgents op de loonlijst hebben gezet. Dat zouden ze in Afghanistan ook moeten doen, zegt Filkins.

In Irak is het nu vrij stabiel. In Afghanistan is het hopeloos. Daar moet je niet 15000 militairen naar toe sturen, zoals nu wordt gezegd, maar 1,5 miljoen. En dan nog ben je er niet. Daarin was Filkins erg duidelijk. Maar het meest vreest hij Pakistan - daar is het nu erg zwart en eng en hij voorvoelt dat het daar tot een uitbarsting komt. En dat met zo'n 75 kernwapens onder de rode knop. Brrr.

Pijnlijke inzichten:
1) Only the dead have seen the end of war (geleend van Plato, zegt Filkins)
2) De oorlog in Irak is gewonnen op de eerste dag, en verloren op de tweede. Het Amerikaanse leger heeft de boel daar toen totaal verkeerd aangepakt. Ze wisten bij god niet wat ze moesten doen; ze dachten dat het net zo makkelijk zou worden als in Afghanistan (toen nog): beetje bombarderen, en klaar. Wat ze niet hadden moeten doen op dag twee: feest vieren in het paleis van Udai. Wat wel: een paar plunderaars neerschieten - twee mannen, dat was genoeg geweest, om te laten zien wie er de baas was. Het volk had leiding nodig, was bereid wie dan ook te volgen, maar de Amerikanen namen die leiding niet. Tekenend: toen de plunderaars een van Saddams paleizen te grazen namen, en een menigte van honderden misschien duizenden uitzinnige Iraki's alle spullen eruit trok - computers, tafels, televisies, trapleuningen, alles - toen stond de 24-jarige commandant (leiding over 150 man) met zijn armen over elkaar te kijken. Filkins vroeg (wat hij ook aan de bevelhebber over Irak kon vragen) wat ga je in godsnaam doen? Toen trok hij zijn schouders op en zei: 'No Orders.'

Irak is een veel te gecompliceerd land, met oneindig veel stammen en religieuze stromingen, die door Saddam door zijn ijzeren greep nog samenhang vertoonde. Die samenhang verviel nogal desastreus toen de Amerikanen de machtsstructuur van Saddam vernielden.

Gecompliceerd: laten we het wat dat betreft over Afhganistan niet hebben. Daar waren na de Russen zo'n 42 militias bezig de macht te veroveren. Toen de Taliban begin jaren 90 (?) kwamen was dat in een bepaald opzicht een verademing voor het volk. 'We moeten de rust herstellen', zeiden ze, en dat leek niet zo'n onaardige propositie, voor een volk dat moegestreden was door tientallen jaren overheersing en geweld. Het liep daarna wel een beetje anders.

Dag Fahrenheitstraat

Mijn huis is verkocht, de deal is afgerond.
De bovenbuurman gaat mijn verdieping bij zijn huis trekken.

mei 2003-november 2008. Hier schreef ik mijn boek, hier leerde ik Menzo kennen, hier hield ik etentjes, hier kwam ik laat thuis na de avonddienst bij RTL Nieuws. Hier zat ik te pielen achter de Mac, hier was ik gelukkig. Dank je wel, huisje!



Het waren mooie jaren. Ik zal de buurt missen, en mijn tuintje, en hardlopen op de dijk, en kletsen met de buren op straat.

Briljante Britten

Dit is briljante Britse humor, twee zogenaamde financieel analisten die het ingewikkelde hypotheekprobleem in de VS glashelder uitleggen. Eindelijk begrip! Klik op Bird and Fortune en vergeet niet de andere fimpjes ook aan te klikken. Smullen! Met dank aan Bob de MacDoc.

History as it happens

History as it happens, wat een kop. Die had ik graag willen verzinnen.

This is it. Amerika kiest de Next President. Alles wijst erop dat het Obama wordt.

Ik ga de hele avond, nacht en ochtend televisie kijken. Het voelt als een WK-finale. Ik wil geen staven op het veld, ik hoop dat de scheidsrechter geen verkeerde beslissingen maakt en dat de Duitsers niet scoren in de laatste minuut.

Leuke links:
Obama op MySpace
Obama op Facebook
Obama bij de Senaat

En dan nog dit, omdat het zo leuk was:
Obama'08

Er is geen land ter wereld waar Obama zo populair is als bij ons. 90% van de Nederlanders is voor hem - al was daar ten tijde van onze Obama'08-uitzendingen weinig van te merken. Editie.nl brengt vanavond dit soort cijfers, onder meer met een kleine peiling onder Utrechters: iedereen kiest Obama.

Vannacht brengt NOS 9 uur live televisie vanuit New York. En om zes uur 's ochtends doet RTL een uur lang live verslag van de uitslagen. RTL Z heeft het vandaag overdag al fantastisch gedaan. Met Antoin Peters, Rik Konijnenbelt, Rick Nieman en Erik Mouthaan ter plekke, en Ruth Oldenziel in de studio bij Sanne en Roland. Het is smullen, dit soort dagen, en mijn buik is nog lang niet vol.

Als de zon schijnt

...lijkt de wereld stukken beter, maar de rottigheid gaat onverminderd voort. Want een moord blijft ook bij zonnig weer een moord, en ook onrecht en bedrog/ wijken voor het zonlicht toch geen centime-heter. Robert Long, Als de zon schijnt.

Zie bericht hieronder, KNSM bij regen: zo ziet het eruit als de zon schijnt. Uitzicht vanuit de woonkamer.

Vanmiddag zit ik bij Jeroen, om over mijn roman te praten. We gaan het vooral over het einde hebben; in de loop van de jaren heeft Jeroen alle versies van de eerste driekwart altijd meegelezen - maar dit gedeelte, de laatste 4 a 5 hoofdstukken, die zijn helemaal nieuw voor hem. Bij zijn eigen boek (nummer 2 alweer) heeft hij er veel aan gehad om nog even te 'plotten', en daar rolde toen een heel nieuw einde uit. Ik hoop dat dat niet gebeurt vanmiddag, want ik ben er zelf wel erg tevreden mee, met hoe het nu is. Mijn planning is nu nog twee weken (dat is ongeveer 6 volle werkdagen) typen/verbeteren, en dan naar een uitgever/agent. Hopelijk hoef ik dan geen maanden te wachten op antwoord, en krijg ik snel een redacteur die me begeleidt tot aan de drukproeven. Wie weet haal ik het allemaal nog voor Boekenbal 2009. Hihi.

Het regent, het regent...

...de pannetjes worden nat. En wel meer dan de pannetjes. Zo ziet KNSM eruit als er een grauwsluier overheen ligt:

In de verte zie je de Oranjewerf, vlakbij de Oranjesluizen. Een prachtig element in ons uitzicht, lekker industrieel, met kranen en 's avonds doorwerken en veel kloenk-kloenk. Ernaast, bij Nieuwendam, ligt een voetbalveld, en da's ook leuk: als de wind goed staat hoor je het mannengeschreeuw van de training en met de lampen aan zie je 's avonds de kou van het gras opstijgen. Het is lekker thuiszitten, met de verwarming en de kaarsjes aan, met zicht op werkende en sportende stadgenoten.

Vanwege de regen heb ik geen zin om op de fiets te stappen naar kantoor. Het hoeft ook niet zo nodig, want ik ben bijna klaar met het boek, en in deze fase moet ik vooral teruglezen en verbeteren. Morgen een gesprek met mijn begeleider Jeroen, een van de schrijvers van de blog De Papieren Wereld, om te 'plotten' over het einde. Ik weet zelf al hoe het moet aflopen, maar ik wil graag checken bij Jeroen wat hij ervan vindt. Bij zijn eigen boek had een laatste sessie plotten met Ronald Giphart het gevolg dat zijn einde volledig anders werd. Nuttig dus, en spannend.

Vanochtend heb ik het huis opgeruimd. Daar schep ik een onverklaard genoegen in. Misschien omdat je er met een FT-baan niet aan toekomt waardoor je gedwongen wordt het in de spaarzame uurtjes vrije tijd te proppen - en dan kun je wel iets leukers verzinnen. Maar nu kan het, en dan is het opeens leuk. Weet niet hoe dat werkt.

Wat ik ook niet begrijp qua Hoe Werkt Dat is het fenomeen BabyBoom. Vanochtend op het ontbijtnieuws van RTL Nieuws hoorde ik dit: babyboom in de Alblasserwaard, 9 maanden na de stroomstoring zijn er anderhalf keer zoveel babies geboren als normaal. Hoe werkt dat in godsnaam? Alsof je met het licht aan geen seks hebt? Alsof je alleen maar seks hebt als de TV het niet doet? Seks als last resort. Ik dacht dat het een primaire levensbehoefte was. Dat blijkt dus de TV te zijn.

Schat, de TV doet het niet. Ga eens liggen.

De mensch is een vreemd wezen.

Going down! Going down!

Ach jeetje wat een ellende. De beurzen gaan weer onderuit. Hoeveel procent kan er nog af? Hoezo weerstand - er is er steeds weer eentje onder. Tien procent hier, negen daar, paniek paniek, winstwaarschuwingen, productiebijstelling, consumentenwantrouwen, speciale televisieprogramma's, extra oplage FD en nou ja, hij gaat gewoon ontzettend lekker.

Na het instorten van de huizenmarkt in Amerika, gevolgd door de overal besproken financiele crisis is nu ook de echte economie aan de beurt. Consumenten zijn bang geworden, geven niets meer uit, waardoor bedrijven hun productie omlaag schroeven, winstwaarschuwingen geven en hup - daar gaat nog een hap waarde van de beurs weg.

Ik heb net mijn huis verkocht, en ook al had ik er meer uit kunnen halen, ik geloof dat ik toch wel blij mag zijn met mijn tijdige beslissing om niet af te wachten hoeveel lucht er uit de Amsterdamse huizenprijzen kon vervliegen. Tot nu toe gaat het allemaal nog best, als je Funda in de gaten houdt. Toch kan ik me voorstellen dat mensen nog voorzichtiger worden nu er ontslagen dreigen (kostenbesparing), de uitzendbranche de voorspelbare klappen krijgt (altijd een slecht teken voor de economie) en 'het allemaal minder wordt'.

Ik ben niet zo'n angsthaas, maar ik had geen zin in risico. Zonder deze crisis was ik waarschijnlijk blije huiseigenaar gebleven, en dan had ik het huis nog wel een tijdje willen verhuren. Van zo'n gaaf huis op zo'n topplek wil je geen afstand doen. Maar: voordat je het weet is er tien of zelfs twintig procent van de waarde af, gaat de hypotheekrente omhoog, ondertussen knalt de CV uit elkaar (Irene, kun je even komen? De verwarming doet het niet) etc. en dan word je min of meer gedwongen nog jaren te wachten totdat die verloren waardestijging weer terug is.

Nu nog een baan en dan ben ik helemaal rustig.

Andere blogs

Het is leuk om eens op de knop 'volgende blog' te drukken. Je krijgt dan blogs van alle soorten en maten, uit alle landen. Echt werelds. Kijk maar:




Singhalee/maleis (?), Duits, Scandinavisch, Spaans, Chinees, Amerikaans. Fotografen, familieportretten, wereldverbeteraars, recepten, dagboeken, clubs, echt alles staat ertussen. Amateurs, semi-pro's, geavanceerde sites, knullige plakboekjes (in die cathegorie val ik), echt alles vind je er. Zo gaaf!

Banjo, Tjolk en andere jeugdsentimenten

Waar is toch de Banjo gebleven, vroeg ik mij af, toen ik een sollicitatiebrief schreef naar Sail Amsterdam, waarin ik mijn eerste Sail beschreef. Op de kade deelden blonde meisjes met grote sporttassen gratis Banjo-repen uit. Een soort voorloper van de Raider (ik heb nog steeds moeite met de naam Twix) was het: twee reepjes chocola met biscuit, zonder de caramel. Ik weet nog dat ik het onvoorstelbaar vond dat ze honderden van die dingen zomaar weggaven; die vorm van promotie was nieuw voor mij (1980). Dat was overigens niet mijn punt, in de brief. Maar goed: it got me thinking... Whatever happened to good old Banjo? Er was niets mis mee.

Op Jeugdsentimenten.net vond ik mijn Banjo terug, samen met de Drie-Musketiers-Reep en andere klassiekers. Tragisch, hoe sommigen het niet redden, en anderen wel. Beetje metaforisch voor het Leven zelf. En wat een heimwee-achtige golf kwam er over me heen toen ik door de site struinde. Andreas mailde dit:

"Banjo ken ik nog.

En wat is er gebeurd met de volgende merken: Yogo Yogo, Tjolk, Klopklop
slagroom, domo vla, NMB bank, Simca, Herschi cola, Talbot, Tarvo brood,
Caraco ijs.

Ik heb het nog steeds over een Raider terwijl het ding al jaren Twix heet.
Ik zeg trouwens ook 'heeft u voor mij een Snickers' (meervoud).

Ken je de letterverhaspelingsgeschiedenis van het merk Ovomaltine/
Ovaltine? Een trademark-gast die een foutje maakte bij de registratie.

Ken je de commercial nog die begint met likkebaardend lekker lessend...?

Jaja, precies, zucht ;-) "

En ik mailde hem terug:

"Koel koel koel sissende PEPSI....
Menzo kan dat riedeltje heel snel opdreunen. Is grappig.

Ovolmaltine Ovaltine wist ik niet - die moet je me maar eens uitleggen, klinkt leuk!

Herschi, ja, inderdaad. Tarvo, ook. NMB is in ING opgegaan, jaren tachtig, meen ik me te herinneren. Talbot! Haha. Ik weet nog dat ik bij de introductie van Tarbot (de vis) heel erg moest wennen dat het geen Talbot was. KloptKlopt, wat een geweldige retro-producten. Wat komt er een hoop gevoel naar boven bij het terughoren van die shit. Ongelooflijk. Eens te meer verbaas ik mij over de menselijke psyche, het gedoe in het hoofd, chemische procesjes, en hoe lichaam en geest zaken opgeslagen hebben zitten die alleen ontsloten worden met bijzondere (en vaak onbedoelde) sleutels als woorden, geuren, beelden. Er rolt meteen een heel tijdperk over me heen!

Popkwuz maar dan voor vergane eet&drank-klassiekers uit de jaren 70, 80:
Wat was Jaffa (denk: Jamin)? Wat was de favoriete mix op verjaardagen voor tantes? (meerdere antwoorden goed) Wat kregen daarentegen de oudere dames? (Moest met theelepeltje.) Noem een prefab-eetwaar die opkwam begin jaren 80, die vooral handig was bij het maken van (ook nieuw!) hartige taarten en appelflap-achtige dingen, maar ook als kapje op de soep, in de oven? Wat was vroeger een lekkernij in elk feestmenu - het ging in de oven en daarna moest er iets uit blik in, opgewarmd.

I miss those days!

Irene"

Reunie Sint Nicolaaslyceum

Reunie op het Sint Nicolaaslyceum, waar ik van 1982 tot 1988 op school zat. Het was wat mij betreft de leukste editie tot nu toe: veel mensen die ik graag wilde zien, onder wie zelfs een aantal mensen die ik in 20 jaar niet meer had gezien. Verder geen last van die gevreesde vastklikkende beleefdheidsgesprekken waaruit je met een codewoord gered moet worden. Dan was het ook nog eens prachtig weer en goed georganiseerd, kortom: helemaal geweldig.

Begonnen met een lesje aardrijkskunde van Dick van Hummel, met Astrid, Edward, Peter en Erik. En op rij 1 zat Maarten Spanjer, die een soort cabaret een-tweetje met Dick had; ze hebben samen op het Sint Nicolaas gezeten en Maarten vond het leuk om hun kwajongensstreken terug te halen.

De echte comedian was natuurlijk Dick zelf, als vanouds grappig in zijn uitleg over Aardrijkskundige bijzonderheden tussen de 70 en 80 graden noorderbreedte. "Niet alleen de klimaatverandering maar ook de cultuurveranderingen bij de eskimo's (zelf zeggen ze Inuit) hebben nogal wat vervelende consequenties. Voorbeeld: de introductie van onze westerse suiker. Voor de komst van de suiker hadden de dames ijzersterke gebitten, prima spul om de laarzen van hun mannen soepel te kauwen voordat ze op jacht gingen. Dat kun je nu als jager nu wel mooi vergeten, met al die verpeste gebitjes."

En verder had hij zijn aloude zinnetjes als "Het stikt daar echt van de methaangassen", en "Er is echt geen zak aan nu want het is daar vanaf zo'n beetje nu tot aan de lente echt pikkedonker". Dick zag er geweldig uit, in topvorm, better than ever. Geeft nog maar 3 dagen per week les, vanwege zijn 'ouwelullendagen'. En zo hoort het ook!

Je kon ook bij andere leraren lessen volgen, bijvoorbeeld bij De Rijk (wiskunde), Van Mierlo (idem), Overwater (scheikunde). Allemaal lessen met mooie namen, poetisch bijna, zoals die van Dick van Hummel. Ik kan die andere titels even niet oplepelen. Maar hoe dan ook, toen Gijs het programma zag mailde hij me: "Leuk hoor, al die lessen. Maar ik mis wat. Want waar is 'Douchen met Kenter"!?





Meest opvallend: de school is niet veranderd, en de mensen al helemaal niet. Allemaal nog precies hetzelfde als 26/20 jaar geleden! Was ontzettend leuk om iedereen weer te spreken. Wat een leuke mensen heeft die school voortgebracht.
Even langs de gymzaal, waar het Grote Gebeuren altijd was - too many memories.

En daarna natuurlijk de soos in!




Gelukkig 'hangt' het vliegtuig van Robert en Daniel nog, het kunstwerk dat ze maakten onder beleiding van Carlo Grift.

Helaas, het vliegtuig stort nu echt neer, als het gebouw binnenkort plat gaat.
Dan komt er 50 meter verderop gelukkig wel weer een nieuwe school. Daar gaat Lotte heen, de dochter van Petra. Cirkeltje rond. En als we heimwee krijgen, dan kunnen we uithuilen in de kapel, die nog blijft, of eten bij Restaurant As, in het voormalige klooster, waar de Paters woonden die ons les gaven. Het eten bij De As zal ongetwijfeld heel anders zijn dan het eten dat mijn oudtante Bep voor ze kookte, voor die lieve ouwe meesters zoals Pater Verbruggen, Pater Duindam ("Lieve engelenkind, treed naar voren en laat je welluidende stem fraai klinken"), Pater de Klerk en wijlen Pater Prefect.

Zoals Gijs schreef op zijn badge (voor op het eindexamenbord, het hangt er nog!) "HET WAS HARD - IK MOEST ERAAN TREKKEN!"
Waar is toch die dildo waarop de badge zat geprikt?

Goes heeft miljoenen bij omgevallen bank

Bericht, vandaag, van ANP:

ANP
gepubliceerd op 13 oktober 2008 10:09, bijgewerkt op 10:11

GOES - De gemeente Goes heeft miljoenen euro's op een rekening bij de omgevallen IJslandse bank Landsbanki. Dat heeft wethouder Van ‘t Westeinde van Financiën van de gemeente maandag gezegd.

Hoeveel precies op de rekening stond, wil de gemeente nog niet zeggen. De wethouder wil daarover eerst de gemeenteraad inlichten. Vorige week werd bekend dat ook de gemeente Asten geld had bij Icesave, onderdeel van Landsbanki.

Lullig!
Deze Goes heeft het heel anders geregeld: huis verkocht. Aan de bovenburen. Er kan van alles gebeuren, de komende maanden c.q jaren, met de huizenprijzen en hypotheekrente. Om te voorkomen dat ik risico loop van waardedaling of kopzorgen over toekomstige verkoop heb ik de beslissing genomen nu alvast te verkopen. Gaat ook meteen heel snel: overmorgen zit ik bij de notaris, en ik denk dat de transactie binnen een paar weken afgerond zal zijn.

Soms gebeuren er van die dingen waardoor je opeens op een ander spoor komt. Soort railwissel des levens, zeg maar. De Grote ProRail In The Sky komt nog wel eens met verrassingen die niet in de dienstregeling staan. Ik ben er blij mee, hoewel ik met een lichte buikpijn afscheid neem van een geweldig huisje in een heerlijke buurt waar ik een fantastische tijd heb gehad. De babbeltjes met de buren, de dijk waar ik hardliep, mijn straatje, de Watergraafsmeer: ik ga het allemaal erg missen. Maar ik krijg er iets heel moois voor terug. Een gelukkige toekomst met Menzo, op het KNSM-eiland, met weer een geweldig huis en onbetaalbaar uitzicht. En nieuwe leuke buren, vast en zeker.

Portet Diana

Ik blijf niet bezig hoor, met steeds maar weer afbeeldingen van 'mijn laatste schilderles'. Deze nog even, en dan is het klaar. Diana was het model, een Braziliaanse schone, vriendin van Anne, Hollandse schone. En die Diana, wauw, daar kun je best een tijdje naar kijken. Voor ik het wist zat ik haar in mijn schildershoofd te koppelen aan Bob, mijn vriend de gescheiden man, die nu in mijn huis zit. Ik wil best een paar portretjes maken van hun samen, voor in hun huis. Is toch gezellig?

Over een uur of wat vliegen we naar Mallorca, naar Ink, Menzo's zus, en haar vriend Ed en zoon Michael. We hebben een appartementje niet ver van hun huis, en ik heb erg veel zin in weekje zon, zee, zwemmen, gezellig met hun, lopen, fietsen, scooteren, visjes eten. Hoort nog een beetje bij de zomervakantie, want door Obama'08 waren we gedwongen onze trip in juli in te korten. En het moede lichaam wil ook wat. Namelijk: leggen! Daarnaast had de geest ook nog wat puntjes. Nieuwe dingen zien, kletsen met Ink en Ed, eiland ontdekken, lezen, Spaans horen brabbelen. And so it goes. Pootooweet.

Die is grappig

Met Andreas naar de lezing van David Sedaris geweest in de Rode Hoed. Het John Adams Institute, de Amerikaanse versie van Goethe en Maison Descartes, had het georganiseerd. Tim Overdiek (voormalig VS- en VK-correspondent NOS journaal) deed de introductie van de kleine Amerikaanse licht-slissende humorschrijver.


Druk op een knopje en hij gaat los; stel een vraag en hij gaat lekker verder waar hij gebleven was. Hij las een aantal verhalen voor waar ik erg om moest lachen, klik hier om een idee te krijgen van zijn stijl.

Hij brak door via voorlezen op de radio, daarna wilde iedereen hem hebben. Hier zie je hem voorlezend bij David Letterman. Sedaris' geheim is vooral zijn zelfspot. Zet zichzelf aan de lopende band in de zeik, dat ie niets kan, dat ie nergens goed in is behalve in triviale zaken en voor de meest simpele dingen afhankelijk is van zijn vriend Hugh, met wie hij al 17 jaar samen is. "Ik heb veel geld maar ik heb geen idee hoe ik er bij kom, dat weet Hugh."

Ik kende hem nog niet en ben blij dat Andreas me op hem heeft geattendeerd. Ik heb zijn nieuwe boek When You Are Engulfed by Flames gekocht en laten signeren. Naar verluidt heeft hij die titel (en het verhaal erbij) gevonden in Japan, waar ze extreem voorzichtig zijn qua aansprakelijkheid en veiligheid - Andreas vertelde me dat er op straat zelfs bordjes hangen met bv een tekeningetje waaruit blijkt dat je beter niet je sigaret op ooghoogte van kinderen kunt houden - en deze titel betreft een instructie voor Wat te Doen als je opgevreten wordt door een vuurzee. Ik weet niet waarom we dat in Nederland niet hebben.

Vandaag ga ik naar Astrid, gezellig, en vanavond een telefonisch interview voor Verjaardagsportret.nl. Twee teksten voor Restaurant Lute zijn af, waaronder een kort verhaal over Marlies Dekkers.

Per 1 oktober heb ik drie dagen per week een werkplek bij Women At Work, een club zelfstandige ondernemers, op de Nieuwe Kerkstraat vlakbij de Amstel. Hoe cool is dat?!?! Als ik 'mijn kantoor' uitloop ben ik binnen 50 stappen op de witte brug naar de Kerkstraat toe. Dat is al reden genoeg om er te gaan zitten. Desnoods typ ik telefoonboeken over, I don't care. ;-)

De bedoeling is natuurlijk om teksten te schrijven, corrigeren, vertalen en dat men mij daarvoor netjes gaat betalen. Moet nog wel de wereld inlichten dat ze kunnen aanbellen, bij me. Dat komt nog wel. Intussen ga ik rustig door met de dingen die nu al lopen.

Vegimite, Houtskoolstudie & Twee Grote W's

Sinds twee weken heb ik weer schilderles. Natuurlijk bij mijn ouwe trouwe Juf, Marianne. Ze heeft een prachtig atelier in een oude school in West, die al 30 jaar dienst doet als atelierruimte voor kunstenaars.

Het valt mij op dat ik een groot deel van mijn nieuwe leven (na mijn laatste werk ben ik al 2,5 week Werkloos, met een grote W, en sinds dit weekend ook verhuisd naar Menzo, ik Woon nu dus samen, ook weer zo'n grote W en die twee W's leveren niet alleen de WW op maar ook echt even tijdelijk een nieuw leven, mijn enige vaste grond is mijn Menzo, mijn Mac, mijn vrienden en familie en de serie Scrubs) in ateliers doorbreng. Is het niet bij Marianne in de Bonairestraat, dan is het wel bij Edith en Maurice in Atelier Open waar we afgelopen zaterdag een heel gezellig Australisch ontbijt hadden, met Vegimite*, zalig kleffe dadelwalnotencake, Weetabix met fruit en melk en Meetpie. Met als tafelgenoten o.a. Jose, eindredacteur bij Elsevier en Sandra, CFO van Fabchannel, een station dat live-registraties uitzendt via Internet, voor Paradiso. Australische gastheer Damien woont hier al drie jaar en is inmiddels een echte Amsterdammer; ook hij doet allerlei spannende dingen op internet met een klein groepje vrienden. Zoals een nieuw concept dat nog niet online is: Postboard.nl, waarop je zoals in de supermarkt briefjes kunt plakken voor aan/verkoop van spullen en diensten. Goed idee, ben benieuwd.

Met Maurice en Edith ben ik bezig met de voorbereidingen voor Verjaardagsportret.nl, waarbij we iemand portretteren in schets, schilderij, diagram en tekst - dit alles in een mooie grote lijst met passepartouts. Kan leuk zijn ook voor huwelijken, jubilea, sportverenigingen, bedrijven.

Afgelopen maandagavond was Peter het model. Peter is lid van Marianne's eigen portretgroep, een club profi kunstenaars die al sinds jaar en dag elke week samenkomen om te tekenen en schilderen. Het was heerlijk om te doen. Eerst een aantal studie-oefeningen in houtskool, om te leren kijken - kijken is het belangrijkst bij schilderen. Voor 75% moet je concentratie en je blik gericht zijn op het model, voor 25% op je doek.



In die houtskoolfase moest ik eerst weer wennen aan het idee dat de ogen op de helft zitten van een hoofd - en dus niet, zoals je als kind altijd tekende, bovenaan het hoofd. Het is ongelooflijk, maar de driehoek waarmee gecommuniceerd wordt (ogen tot en met mond) is vele malen kleiner dan je denkt. De reden dat je bij het tekenen automatisch meer ruimte aan die driehoek geeft is omdat je als mens niet hoeft te kijken naar 'oninteressante' delen van het gezicht zoals voorhoofd en wangen om te begrijpen wat iemand zegt of voelt. Het resultaat is dat de afmetingen niet kloppen en dat het portret niet 'lijkt'.

Na die oefening gingen we in kleur werken; Peter heeft een prachtige teint (een gezonde blos) die zich goed leent voor het gebruiken van allerlei kleurmengseltjes. We kregen er vijf: permanent roze, citroengeel, phtaloblauw, ultramarijn en titaanwit.



Dit was de tussenfase. Notice how I cowardly nog even wacht met de ogen - die zijn het moeilijkst vind ik, en ze kunnen alles verpesten. Dat zie je ook in de eindfoto bovenaan - die helaas niet scherp is.

Op dit moment vind ik schilderen het leukst van alles wat ik doe; werk komt wel weer maar is er even niet. Hardlopen is ook iets waar ik nu weer veel tijd voor heb, en ook dat vind ik heel fijn om te doen en het plan is om elke dag even te gaan. En daarnaast heb ik 2 a 3 schrijfklusjes die heel leuk zijn en hopelijk leiden tot meer.

Qua werk heb ik de NPS gemeld dat ik weer beschikbaar ben, Dirk-Jan van Made In The 60's 70's 80's gevraagd of hij me kan inseinen als er een nieuwe reeks komt, afgezien van solliciteren bij Kunstof TV (weekendwerk, wil ik niet meer), RTL Z verslaggeving afgezegd, en een open sollicitatie gestuurd naar een TV-bedrijf in Amsterdam-Noord. Lijkt me geweldig om op de fiets naar het werk te kunnen in plaats van in de auto naar Hilversum. Maar: dan moet de club mensen daar natuurlijk wel heel leuk zijn. Ze hebben nog niet gereageerd op mijn mail en dat vind ik wel een slechte zaak.

Dit weekend met Menzo de verhuizing afmaken en dan hoop ik dat mijn nieuwe leven weer een beetje als het oude voelt.

*Vegimite is de vega-versie van Marmite. Naar verluidt staat er in alle Australische keukenkastjes een grote pot. Op de boterham, een dun laagje, en Damien eet het elke ochtend als ontbijt. Ik ben er niet mee opgegroeid, en het lukt me niet te achterhalen wat er lekker aan is; het stinkt en smaakt vooral naar zout. Maar wel weer heel grappig, zo'n cultuurverschil.

Nog meer Obama'08

Ik moet toch nog even wat filmpjes kwijt.
Deze is van Joost en mij, in de rij voor het Pepsi Center, waar de Democratische Conventie werd gehouden. Geeft een beeld van hoe groots het was, en wat voor types er zoal rondliepen.

Floris en Saoirse

Deze week was ik twee daagjes bij Floris en Saoirse, in Luxemburg. Floris is nu twee-en-een-half, en hij gaat naar de Baby Poussins, de creche waar Saoirse ook is begonnen. Floris is zo'n vreselijk lief jongetje, zo ontzettend leuk en gezellig en vrolijk en grappig. En Saoirse is ook oneindig lief en zoet. Ik ben verliefd op allebei en ik ging weg met een grote steen in mijn maag.



We zijn 's middags even in het park geweest.

Mile High

...en nog maar een lading van de avond van de speech van Obama:

Obama'08 - meer foto's