Sinds twee weken heb ik weer schilderles. Natuurlijk bij mijn ouwe trouwe Juf, Marianne. Ze heeft een prachtig atelier in een oude school in West, die al 30 jaar dienst doet als atelierruimte voor kunstenaars.
Het valt mij op dat ik een groot deel van mijn nieuwe leven (na mijn laatste werk ben ik al 2,5 week Werkloos, met een grote W, en sinds dit weekend ook verhuisd naar Menzo, ik Woon nu dus samen, ook weer zo'n grote W en die twee W's leveren niet alleen de WW op maar ook echt even tijdelijk een nieuw leven, mijn enige vaste grond is mijn Menzo, mijn Mac, mijn vrienden en familie en de serie Scrubs) in ateliers doorbreng. Is het niet bij Marianne in de Bonairestraat, dan is het wel bij Edith en Maurice in
Atelier Open waar we afgelopen zaterdag een heel gezellig Australisch ontbijt hadden, met
Vegimite*, zalig kleffe dadelwalnotencake, Weetabix met fruit en melk en Meetpie. Met als tafelgenoten o.a. Jose, eindredacteur bij
Elsevier en Sandra, CFO van
Fabchannel, een station dat live-registraties uitzendt via Internet, voor Paradiso. Australische gastheer Damien woont hier al drie jaar en is inmiddels een echte Amsterdammer; ook hij doet allerlei spannende dingen op internet met een klein groepje vrienden. Zoals een nieuw concept dat nog niet online is: Postboard.nl, waarop je zoals in de supermarkt briefjes kunt plakken voor aan/verkoop van spullen en diensten. Goed idee, ben benieuwd.
Met Maurice en Edith ben ik bezig met de voorbereidingen voor Verjaardagsportret.nl, waarbij we iemand portretteren in schets, schilderij, diagram en tekst - dit alles in een mooie grote lijst met passepartouts. Kan leuk zijn ook voor huwelijken, jubilea, sportverenigingen, bedrijven.
Afgelopen maandagavond was Peter het model. Peter is lid van Marianne's eigen portretgroep, een club profi kunstenaars die al sinds jaar en dag elke week samenkomen om te tekenen en schilderen. Het was heerlijk om te doen. Eerst een aantal studie-oefeningen in houtskool, om te leren kijken - kijken is het belangrijkst bij schilderen. Voor 75% moet je concentratie en je blik gericht zijn op het model, voor 25% op je doek.
In die houtskoolfase moest ik eerst weer wennen aan het idee dat de ogen op de helft zitten van een hoofd - en dus niet, zoals je als kind altijd tekende, bovenaan het hoofd. Het is ongelooflijk, maar de driehoek waarmee gecommuniceerd wordt (ogen tot en met mond) is vele malen kleiner dan je denkt. De reden dat je bij het tekenen automatisch meer ruimte aan die driehoek geeft is omdat je als mens niet hoeft te kijken naar 'oninteressante' delen van het gezicht zoals voorhoofd en wangen om te begrijpen wat iemand zegt of voelt. Het resultaat is dat de afmetingen niet kloppen en dat het portret niet 'lijkt'.
Na die oefening gingen we in kleur werken; Peter heeft een prachtige teint (een gezonde blos) die zich goed leent voor het gebruiken van allerlei kleurmengseltjes. We kregen er vijf: permanent roze, citroengeel, phtaloblauw, ultramarijn en titaanwit.
Dit was de tussenfase. Notice how I cowardly nog even wacht met de ogen - die zijn het moeilijkst vind ik, en ze kunnen alles verpesten. Dat zie je ook in de eindfoto bovenaan - die helaas niet scherp is.
Op dit moment vind ik schilderen het leukst van alles wat ik doe; werk komt wel weer maar is er even niet. Hardlopen is ook iets waar ik nu weer veel tijd voor heb, en ook dat vind ik heel fijn om te doen en het plan is om elke dag even te gaan. En daarnaast heb ik 2 a 3 schrijfklusjes die heel leuk zijn en hopelijk leiden tot meer.
Qua werk heb ik de NPS gemeld dat ik weer beschikbaar ben, Dirk-Jan van Made In The 60's 70's 80's gevraagd of hij me kan inseinen als er een nieuwe reeks komt, afgezien van solliciteren bij Kunstof TV (weekendwerk, wil ik niet meer), RTL Z verslaggeving afgezegd, en een open sollicitatie gestuurd naar een TV-bedrijf in Amsterdam-Noord. Lijkt me geweldig om op de fiets naar het werk te kunnen in plaats van in de auto naar Hilversum. Maar: dan moet de club mensen daar natuurlijk wel heel leuk zijn. Ze hebben nog niet gereageerd op mijn mail en dat vind ik wel een slechte zaak.
Dit weekend met Menzo de verhuizing afmaken en dan hoop ik dat mijn nieuwe leven weer een beetje als het oude voelt.
*Vegimite is de vega-versie van Marmite. Naar verluidt staat er in alle Australische keukenkastjes een grote pot. Op de boterham, een dun laagje, en Damien eet het elke ochtend als ontbijt. Ik ben er niet mee opgegroeid, en het lukt me niet te achterhalen wat er lekker aan is; het stinkt en smaakt vooral naar zout. Maar wel weer heel grappig, zo'n cultuurverschil.
